Środkowy obrońca to gracz, który bardzo często jest ostatnią instancją – przed bramkarzem – zatrzymującą ataki rywala. Pozycja stopera ewoluowała na przestrzeni lat. Kim był kiedyś, a kim jest obecnie? Jakie cechy powinien mieć zawodnik ze światowej czołówki? Na co powinien zwracać uwagę w trakcie gry? Odpowiadamy na te pytania!
Stoper – kiedyś i dziś
Dawniej był to ostatni obrońca, który występował bezpośrednio przed bramkarzem: jego zadaniem było wykopywanie piłki jak najdalej, gdy ta przedostała się przez wcześniejszą linię obrony. Miał również dyrygować całą grą defensywną. Wraz z rozwojem futbolu jego pozycja uległa zmianie. Związane jest to z udoskonaleniem pułapek ofsajdowych. Stoper w dawnym tego słowa znaczeniu za każdym razem łamałby linię spalonego. Obecnie najbardziej popularnym ustawieniem jest to z czwórką obrońców, a dwóch grających na środku nazywa się stoperami. Niektórzy trenerzy jednak do dziś zestawiają ze sobą w tym miejscu piłkarzy o różnych parametrach – zawodnika z dobrym wprowadzeniem futbolówki do ataku oraz takiego, któremu najlepiej wychodzi dalekie wyekspediowanie jej od własnej strefy obronnej.
Odpowiednie warunki fizyczne stopera
Zawodnik grający na środku obrony często musi toczyć powietrzne pojedynki z rosłymi napastnikami, którzy chcą zamknąć dośrodkowania strzałem głową. Dużą zaletą jest więc wysoki wzrost, jednak są piłkarze, którzy radzili sobie bardzo dobrze i bez niego. Niezwykle ważny jest także wygodny i niekrępujący ruchów strój, do którego możemy zaliczyć np. dresy piłkarskie. Polskim przykładem może być Michał Pazdan, mierzący 181 centymetrów, który w trakcie Euro 2016 ze względu na swoje dobre występy został żartobliwie mianowany “Ministrem Obrony Narodowej”. Carles Puyol, legendarny defensor FC Barcelona, ma o trzy centymetry mniej od Polaka, a Fabio Cannavaro, mistrz świata i zdobywca Złotej Piłki z 2006 roku mierzy zaledwie 176 centymetrów.
Siła i stabilność
Walka fizyczna to jedna z boiskowych sytuacji, z którą środkowy obrońca musi mierzyć się najczęściej. Musi być więc silny, a także stabilny, aby nie dać się przepchnąć rywalowi. Ważne, aby tę umiejętność opanował zarówno w grze na ziemi, jak i w powietrzu.
Perfekcyjna gra głową
Wysoki wzrost i duża siła są bardzo istotne podczas rywalizacji we własnym polu karnym. Jednakże umiejętność gry głową i skuteczność wybić piłki to rzeczy, nad którymi trzeba regularnie pracować. Aby przeskoczyć rywala należy odpowiednio się ustawić, wyskoczyć w idealnym momencie, a następnie zmienić tor lotu piłki i posłać ją najlepiej w miejsce, gdzie nie ma żadnego przeciwnika. Gra głową przyda się także w polu karnym rywali, zwłaszcza w trakcie wykonywania stałych fragmentów gry.
Dobre ustawianie się i przewidywanie wydarzeń
Ze względu na swój wzrost oraz masę mięśniową, stoper może być wolniejszy od stojącego naprzeciw niego zwinnego napastnika lub szybkiego ofensywnego pomocnika. Aby nadrabiać te braki, musi pracować nad zwrotnością, dobrym ustawianiem się oraz przewidywaniem gry rywala. Środkowy obrońca musi poświęcić wiele czasu na przygotowanie taktyczne przed każdym meczem, aby wiedzieć, czego może spodziewać się po zawodnikach przeciwnej drużyny.
Umiejętne blokowanie i “czyste” odbiory piłki
Dobry stoper wie, że powinien maksymalnie ułatwić zadanie bramkarzowi, dlatego musi możliwie jak najczęściej blokować strzały rywala. Niejednokrotnie są to piekielnie mocne uderzenia, jednak wartościowy gracz nie będzie uchylał się przed lecącą piłką. Blokowanie strzałów to nie jedyne zadanie piłkarza z tej pozycji. Trzeba także dobrze i “czysto” powstrzymywać rywali, czyli zabierać im piłkę bez faulu. Przewinienia popełniane tuż przed polem karnym i związane z nimi rzuty wolne to zawsze duże ryzyko utraty bramki.
